[Finlandia] Plac Przydworcowy w Mińsku

Plac Przydworcowy. Jedno z najbardziej reprezentacyjnych miejsc w jakże pięknej stolicy Białorusi - Mińsku - nazywanej "Miastem Słońca". Plac znajduje się tuż na przeciwko dworca głównego. Dwie wieże znajdujące się obok placu tworzą swoistą bramę do miasta. Na jednej z nich znajduje się największy na Białorusi zegar. Został on tam zamontowany przez Niemców, którzy podbili Białoruś przy okazji najazdu na Rosję. Owa "Brama" jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w "Mieście Słońca".

~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~

Natalia do Placu Przydworcowego miała zaledwie kilkaset metrów. Tego dnia było słonecznie, z resztą  jak na "Miasto Słońca" przystało. Także korzystając z pięknej pogody postanowiła przejść się na spacerek. Trasę zaplanowała sobie jeszcze w domu. Przejść przez Plac Przydworcowy, potem na dawny Plac Niepodległości, nazwany teraz Placem III Rzeszy. Następnie minąć Prospekt Niezależności i trafić na most na rzece Świsłocz. Tam zatrzymać się na dłuższą chwilę podziwiając piękno rzeki przepływającej jej pod stopami. Stamtąd już tylko do Parku Gorskiego i z powrotem do domu.

~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~

Ubrana tradycyjnie - w swoją wiktoriańską, granatową sukienkę -  z włosami luźno opuszczonymi  na ramiona, przepasanymi jedynie białą, szeroką wstążką związaną w kokardę na czubku głowy. Tego dnia natomiast pomimo Słońca było dość chłodno, więc narzuciła na ramiona granatowy sweterek. Tak oto przygotowana wyszła z domu i skierowała się w stroną Placu Przydworcowego. Ludzi było tego dnia zadziwiająco dużo, więc na samym placu było zadziwiająco tłoczno.

(Sorki za jakość, ale moja wena na więcej na razie mi nie pozwala)

Timo zadarł płowy łeb, by popatrzeć na "Bramę". Jego wlasna stolica nie posiadała niczego nawet z grubsza podobnego - Helsinki stały twarzą do morza, a każdy z licznych portów mógł stanowić swego rodzaju "brame. ". Nie, Timo nie miał niczego podobnego, ale też nie potrzebował. W tej chwili bardziej skupiał się na nieco innym aspekcie rzeczywistości. Przed sam nos przyciągnął naruszają wprawną ręka mapę. Mapę, która, najwyraźniej, była już częściowo nieaktualna, jak już Timo zdążył się zorientować.
Chłopak poluzował kolnierz nieprzyjemnie wilgotnej od potu koszuli. Było mu za gorąco i ponadto tłum obcych, zupełnie nie-swoich ludzi, sprowadzał na niego nerwowość. Zrobiło mu się duszno. Mrużąc oczy rozejrzal się po placu, mając nadzieję, że nie zwraca na siebie zbytniej uwagi i niebawem nie zgadnie go jakiś nadgorliwiec w zbyt ciemną uliczkę.
Nie namyslajac się wiele (co by mu pomogło) zaczepił jakąś kobietę, która przemknęła akurat w pobliżu.
- Przepraszam najmocniej - zaczął swoim przykurzonym rosyjskim. Mógł wyrażać się trochę staromodnie, w końcu uczył sie mowy sąsiada jakieś dwiescie lat temu i używał może jeszcze na poczatku tego wieku. Nie miał też pewności, ze Bialorusinka w ogóle co zrozumie, ale spróbować musiał. Obiecał. Daleko stąd, ale więzy słów trzymały go nawet teraz.

Szła spokojnym krokiem nie śpiesząc się nigdzie. Chyba już setny raz przechodziła przez ten plac. Przyglądała się kostce brukowej ułożonej pod jej nogami. Układ budynków znała na pamięć i mogłaby przejść tędy z zamkniętymi oczami. Przechodząc tamtędy mijała wiele ludzi, niejednego przy okazji szturchając. Zaczęło robić się jej gorąco. Ściągnęła więc z siebie sweterek i powiesiła sobie na ramieniu. Stanęła na chwilę na przeciwko bramy. Prawdziwe cudo architektoniczne. Byłą dumna, że jest personifikacją kraju tak pięknego. Niestety piękno szło z niemocą. Nie mogła zrobić nic. Każdy kontrolował jej ruchy. Ale i do tego szło się przyzwyczaić. Po dłuższym przyglądaniu się budynkom wróciła na trasę spaceru. Po chwili jednak zaczepił ją mężczyzna z mapą. Pewnie turysta.
-Słucham pana? - odezwała się płynnie w ojczystym języku swojego brata.

Mapa była w zasadzie wielokrotnie poskladana kartka kratowanego papieru, na który uwazanie przerysowano układ kilku ulic. Timo mniej więcej wiedział, gdzie szukać, ale też nie chciał się bez sensu blakac po Mińsku, jeśli nie musiał.
Wiele myśli przemknęło przez fińska głowę, gdy jej właściciel nareszcie zrozumiał z kim ma do czynienia. W myślach chłopak przeklął swojego pecha z milion razy. Przez sekundę wpatrywal się w Białkę jakby zobaczył ducha (czego nie mógł dokonać - już nie). Potem przyszło mu na myśl, że dziewczyna mogła go nie rozpoznać. Kim w zasadzie był? Jedną z wielu prowincji, które swego czasu pałętały się po rosyjskim domu. To, iż Finlandia miała specjalny status i cieszyła się względną swobodą, to zupełnie inna bajka.
Väinämöinen wolałby, by dziewczyna go nie rozpoznała. Wyglądał przecież nieco inaczej, prawda? Był starszy i trochę zmęczony. Możliwe, ze go to uratuje. Nie zależało mu na... pytaniach. Chciał załatwić sprawę po cichu.
Zamrugal i uśmiechnął się krótko, jakby to chwilowe zawahanie było naturalne.
- Wie pani może, jak dotrzeć na plac... - Spuscil wzrok, popatrzył na swoje buty, zerknal też na trzymana kartkę. Przeczytał na głos nazwę jednego z minskich placów. Miał nadzieję, że jego nazwa nie uległa zmianie.

-Tak, tak, tylko teraz to jest plac Hitlera - Odparła pokazując na "mapie" miejsca, którego szuka mężczyzna.
-Musi wejść pan w tamtą ulicę, potem skręcić w prawo, następnie iść prosto i na trzecim skrzyżowaniu w lewo. Radzę trzymać przy sobie dokumenty, bo często chadzają tamtędy patrole SS i policji. - poinstuowała mężczyznę pokazując wszystko na mapie, a potem wskazując rękoma. Uśmiechnęła się do niego, a gdy zobaczyła, że chwilę jej się przyglądał, zatrzymała wzrok na jego twarzy. Przyjrzała mu się dość dokładnie. Coś jej świtało w głowie. Jako dziecko widziała dość podobną osobę.
-Przepraszam pana, czy my się przypadkiem nie znamy? - zapytała tonem dość ciekawskim i pełnym zainteresowania.

Słuchał, uważnie słuchał, starając się zachowywać względnie naturalnie, ale nagle wyleciało mu zupełnie z głowy, jak powinna zachowywać się osoba, pytająca o drogę. Spoglądał na dłonie Białorusinki, modląc się w duchu, by ta była zbyt skoncentrowana na objaśnianiu drogi, aby w ogóle przyglądać się twarzom.
- Dziękuję najmocniej - odparł sztywno, przeklinając każdą sekundę, gdy jego akcent przebrzmiewał w rosyjskich słowach. Głupi był, że w ogóle się tego wszystkiego podjął. Miał problem z kłamaniem jako takim. Uciekał trochę wzrokiem, ale potem zmusił się do spojrzenia rozmówczyni prosto w oczy. Miał nadzieję, że uwierzy ona w sztuczną szczerość. Uśmiechnął się krótko, starając się tym zamaskować nerwowość.
- Wydaje mi się, że zapamiętałbym tak miłą, pomocną i uroczą osobę - wyrecytował siląc się na swobodę. Nie dobierałby tak słów, ale obcy język wymuszał na nim specyficzną wypowiedź. Nie umiał być swobodny po rosyjsku.
Białoruś mogła go pamiętać jeszcze z dziewiętnastego wieku, gdy wszystko było inne, a Timo uważał się za Szweda i nie był pewien, czy samym oddychaniem kogoś nie uraża. Potem sporo się pozmieniało, Fin trochę się pomocował sam ze sobą, a w ostateczności wylądował w czarnym tyłku. Taki jego smutny żywot.
Gdyby teraz tak nie pragnął znaleźć się gdzieś indziej - przyjrzałby się Białce, by poszukać w jej twarzy podobieństwa do Iwana - ot, taka ciekawość. Teraz jednak Timo nie chciał przedłużać.
- To ja z raz jeszcze dziękuję, totta... - Zapragnął ugryźć się w język, ale było za późno. - I do widzenia - dokończył sztywno, odwrócił się na pięcie.

Kiedy usłyszała, jak wyraził się mężczyzna, zrobiło się dla niej jasne, z kim ma do czynienia. Przecież to Timo! Stary kumpel z dzieciństwa! (Przynajmniej według niej. On raczej jej nie lubił.) Mieszkał jakiś czas u jej brata Ivana, ale zawsze starał się jej unikać. Do tej pory nie może zrozumieć dlaczego. Pewnie dlatego, że była ona uważana za jeszcze większą psychopatkę, niż jest teraz. Ivan zawsze tak go chwalił i opowiadał o nim Natalii. Pewnie tylko dlatego go rozpoznała. I jeszcze czasami słyszała, jak rozmawiał on z innymi. Ten sam głos, ten sam akcent... Tak, to na pewno on! Zatrzymała go łapiąc za ramię.
-To ty Timo? - spytała uśmiechając się serdecznie. Była praktycznie pewna jej odczuć. Pomimo tego miała pewne obawy. A jeśli on jej nie pamięta? Albo do tej pory nie chce z nią rozmawiać? Tak czy siak było już za późno.

To nie była kwestia lubienia lub nie Natalii. Timo w zasadzie pamiętał ją, kojarzył, ale nie znał jakoś bliżej. Ponadto podejrzewał, że dziewczyna może być mu bardzo niechętna w związku z konfliktem na linii Finlandia-Rosja. Trochę się prztykali przez wieki. Z przerwami, ale zawsze i tak. Szczególnie w '39, gdy Fin miał okazję podbudować sobie ego (chwilę potem znów mu dokopano, ale to już inna historia). Dlatego Timo podchodził do Natalii z dystansem.
Otworzył szerzej oczy, słysząc swoje imię. Momentalnie wybił się z rytmu, westchnął. Dobrze, to teraz spróbuje udawać, że po prostu było mu po drodze. Wątpił, by to uszło, ale nie chciał za wiele zdradzać z rzeczywistego celu podróży. Miał przeczucie, że dziewczyna go wyśmieje. Albo, co gorsza, doniesie. Chociaż to akurat groziło mu i teraz.
Odwrócił się, przywołując na twarz wyraz zdumienia. Uśmiechnął się przepraszająco. Przyjrzał się jej już całkiem otwarcie.
- Natalia? Em, wybacz najmocniej, zmie- zmieniłaś się. Tak mi mignęłaś, tak coś i tak... - Czekał na gromy, ale nadal uśmiechał się z zakłopotaniem. - Tym bardziej dziękuję za pomoc. I przepraszam, że tak to...

-Boże, widzieliśmy się chyba wieki temu! - Uśmiechnęła się mimowolnie. Miała wrażenie, że zaczną się kłócić. A to, że Timo nie utrzymywał z nią kontaktów, a to, że o coś tam się bili z jej bratem. Ale szczerze mówiąc, to teraz jej nie obchodziło. Zadziwiające jest to, że akurat teraz nie zamieniała się w psychopatyczną bestię latającą z nożami. Baaardzo dziwne, nieprawdaż? No właśnie. Przy większości personifikacji, jak i ludzi, zachowywała się wprost dziwnie.
-Może tylko tak troszeczkę. - uśmiechnęła się delikatnie, oczy zaświeciły jej się, jakby usłyszała komplement.
-Naprawdę, nie masz za co dziękować... A tym bardziej przepraszać. - usiłowała podnieść go na duchu, gdyż widziała, że chyba nie jest najweselszy.
-A zdradziłbyś mi, co tutaj robisz?

- Jakie wieki? Nawet chyba nie sto lat... Nie było cię tam u mnie nigdy, co? - Popatrzył na nią raz jeszcze. Zdecydowanie nie była mało urodziwą osobą.
Timo miał szczerą nadzieję, że nie zaczną się może nie tyle kłócić, co zabijać - nie pomogłoby mu to w jego zadaniu. Natalia zupełnie go wybiła z rytmu. Nie wiedział, jak się wobec niej zachować i jak odpowiedzieć na taką serdeczność. W ogóle czuł się koszmarnie zagubiony. Bardziej chyba niż gdyby usłyszał z miejsca jakieś wyrzuty. Był mocno skonfundowany i niepewny, co powinien zrobić.
Mógł od razu skłamać i powiedzieć, że tylko przejeżdżał. Wezwano go, a on karnie wyruszył w drogę, bo cóż innego miał uczynić? Pan każe, sługa musi. Problem w tym, że Natalia już widziała, iż Timo szuka jakiegoś miejsca. Kłamstwo nie miało więc sensu, a upór mógł sprowadzić na Fina coś bardzo mało przyjemnego.
Mógł też od razu powiedzieć, o co chodzi. Wzbudzało w nim to jednak silny sprzeciw.
Mógł też wyznać półprawdę.
- Dawno się nie widziałem z jedną osobą i chciałem raz jeszcze się z nią spotkać, a podobno tu przebywa teraz.

-No nie, nigdy jeszcze u ciebie nie byłam. - odpowiedziała mu szczęśliwa z takiego spotkania po latach. Dawno nie widziała tutaj żadnej personifikacji. No, znaczy, po za Ivanem, który panoszy się tu jak u siebie, i Torisa, który nie chce jej dać wreszcie świętego spokoju i domaga się, żeby łamać mu palce. Tym bardziej ucieszyła się na widok Tima. Jednak, kiedy usłyszała, że kogoś szuka, nie była jakoś specjalnie uradowana. Nie przyjechał tu turystycznie, albo żeby się spotkać. Pewnie, jakby chciał się spotkać, to dałby znać, wysłałby list, albo cokolwiek. Tak czy siak, zainteresowała się tym, kogo szuka Timo.
-A kim jest ta osoba? Może ją znam i cię do niej zaprowadzę. - zaoferowała się koledze. Miała nadzieję, że jej powie.

Rzucił krótkie spojrzenie naokoło, jakby sprawdzając, czy ktoś nie przebywa w okolicy zbyt długo. Timo nie wiedział dokładnie, jak sprawy mają się na Białorusi. Słyszał, że dobrze nie jest i szukał tego oznak. Natalia jednak wydawała się być rozcwierkana - może tak reagowala na stres albo była dobrą aktorką? Fin nie miał pewności. Nie znał zbyt dobrze Białorusi.
- Stara znajoma. Nie jestem pewien nawet, czy jeszcze żyje. - Nieprawda. Doskonale wiedział, czy dana osoba pozostaje wśród żywych. - Czyżbyś znała każdego człowieka w mieście? - spytał trochę zaczepnie, a trochę z powatpiewaniem. - Nie muszę ci zabierać czasu... - Miał nadzieję, ze zabrzmiał tak, jak chciał, czyli jakby naprawdę chciał, żeby Natalia mu pomogła, no Ale niestety był świadom, iż można mieć też inne zajęcia. Na przykład pracę. Życie potrafiło być ciężkie. Z drugiej strony Timo watpil, by wrócił do siebie, gdyby Natalia faktycznie chciała muw tym przeszkodzić. Przecież jego tu oficjalnie nie było, a Białoruś mogłaby chcieć jakąś nagrodę (powiedzmy transport zboza) w zamian za pomoc w ustaleniu, ze Finland błąka się nie tam, gdzie powinien.

Zachowanie Fina delikatnie ją zdziwiło. Wyglądał na zdenerwowanego i skołowanego całą sytuacją. Pomimo tego starała się być dla niego miła i uprzejma. Zauważyła, że Timo rozgląda się po okolicy.
- Czyżbyś się kogoś bał? - nie oczekiwała odpowiedzi, wiedziała, że nie będzie chciał na to odpowiedzieć.
Powoli robiło się późno, więc Natalia chciała doprowadzić do skutku swój zaplanowany kilkadziesiąt minut temu spacer.
-Zdziwiłbyś się, gdybym powiedziała, że tak? - próbowała obrócić sprawę w żart i rozluźnić w ten sposób gęstą atmosferę, która znajdowała się wokół nich.
-Jeśli chcesz, to mogę cię podprowadzić, idę w tamtą stronę. - zaoferowała się.

Czy Natalia sobie kpiła? Czy i u niej nie trzeba zawsze było się mieć co najmniej odrobinę na baczności? W końcu Timo był nadal nie do końca zdefiniowany dla propagandy, ale cóż, Białorusinka była Słowianką. Nie rokowało to dla niej dobrze w Rzeszy.
- Nie znam się na waszych zwyczajach - odparł pokrętnie, pragnąc jakoś wyrazić w tym zdaniu przekonanie, że nie wie, co mu Mińsk może zgotować. Spróbował sprawiać wrażenie osoby bardziej pewnej siebie. Może mniej zdenerwowanej. Dlaczego miał wyglądać, jakby nie powinien tu być, skoro powinien? Znaczy, nie powinien, ale niech Natalia myśli inaczej. Nie mógłby wyjechać tak daleko z tak błahego powodu. Po prostu.
- Chyba nie, czasem mi się zdaje, że znam już każdego - odpowiedział pół-żartem, pozwalając, by lekki ton wymieszał się ze zmęczeniem. Popatrzył gdzie ponad ramieniem Natalii, potem na nią samą.
- Jeśli tylko masz czas i chęci - Nie powiedział tego szczerze. Liczył zarówno na brak czasu, jak i chęci. Miał nadzieję, że na miejscu Natalia go opuści, a on będzie mógł... No właśnie. Czy powinien w ogóle kontynuować, skoro wiadomo było, gdzie się znajdował? Nieznacznie zakołysał teczką. Dłoń ściskająca rączkę zaczęła się nieprzyjemnie pocić.