Królestwo Danii.

Dobrze wiem, co sobie teraz myślisz. Uważasz mnie za tchórza, prawda? Ah, nie próbuj być uprzejmy. Na litość, nie wtedy, gdy Twoje usta wykrzywiają się w obrzydliwie kąśliwym półuśmieszku. Przyszedłeś tutaj, żeby się ze mnie nabijać? Wyrzucić prosto w twarz brak heroizmu, odwagi, zaciętości, wytknąć słabość czy uległość? Daruj sobie. Jeśli to właśnie chodziło Ci po głowie, lepiej, byś po prostu wyszedł.



Domyśliłem się, że nie pójdziesz. Będziesz świdrował mnie tym przeszywającym spojrzeniem do czasu, aż zacznę mówić. Zgadłem? Właśnie poczułem się jak na przesłuchaniu. Brakuje tylko ostrego blasku dwunastowoltowej żarówki świecącej prosto w twarz oraz postawnego, odzianego w czarną skórę żołnierza, który w glorii pełnej pogardy będzie wymachiwać pistoletem nad moją głową.
Nie, nie demonizuję. Po prostu wspominam.



Europa, co? Niegdyś ośrodek cywilizacji, teraz, co najwyżej, ponazistowski disneyland. Widzisz, jak to wygląda. Upokarzający system kast, ścisły podział, niewyobrażalne uciemiężenie, wszechobecny wyzysk, a to wszystko pod sztandarem tej samej potęgi. Mnóstwo zakazanych stref, do których wielu ludzi zwyczajnie nie ma dostępu. Każdy aspekt gospodarki, polityki, codziennego życia jest kontrolowany przez urzędy i wojsko. Pieprzony aparat ucisku. A ci nadęci gestapowcy, chamscy, wrzeszczący, wymachujący stalowymi lufami Waltherów, nakazują natychmiast zejść im z drogi. Istna zaraza.
Na Bogów, jak ja ich nienawidzę.
Ale powiem Ci jedno. Wbrew Twojemu żałosnemu przekonaniu, nie jestem hipokrytą. Pewnie myślisz, jak beznadziejną kampanię poprowadziłem albo jak śmieszna była moja przegrana. Widzę to w Twoim cierpkim spojrzeniu. Przez ostatnie lata oboje zdążyliśmy przekonać się, jak głębokie i okrutne jest piekło wojny. Postawmy więc sprawę jasno.
Nie potrzebuję Twoich ckliwych słów pocieszenia czy nieszczerego gestu poklepania po ramieniu, które wykonałeś nie z faktycznych chęci, a przymusu sytuacji. Przecież tak wypada, a nie chcesz wyjść na niekulturalnego. Doprawdy, że też wciąż myślisz o takich pierdołach. Wymierający gatunek.
Po prostu chciałem chronić swoje państwo. Wszyscy widzieliśmy, jak potężna staje się Rzesza. Europa nie miała szans, a ja nie byłem w tej kwestii wyjątkiem. Gdy zaatakowali, brutalnie przedzierając się przez granicę, szybko zrozumiałem, że opór nie ma większego sensu. W gruncie rzeczy dobrze wyszedłem na szybkiej kapitulacji. Podczas gdy wiele krajów zalewała krew walczących żołnierzy, ja i mój rząd próbowaliśmy możliwe bezboleśnie przeprowadzić Królestwo przez okres wojny. Rochegune Munch naprawdę dobrze się spisał, konkretyzując tę politykę przez część okupacji. Staraliśmy się wyperswadować Danii jak największą suwerenność oraz zapewnić jej miejsce w zdominowanym przez Hitlera kontynencie. Ostrożnie debatowaliśmy. Bardzo ostrożnie. Baliśmy się utworzenia marionetkowego rządu, tak podobnego do tego, co Quisling zaoferował Norwegii.
Od początku nienawidziłem Rzeszy. Serio. Lecz perspektywa nazistowskiej dominacji powodowała tylko sporadyczny opór przeciwko najeźdźcy. Wyglądam Ci na silnego mężczyznę? Uważasz, że powinienem złapać za karabin i zaatakować w ferworze umiłowania wolności?
Jestem tchórzem?
Zwyczajnie myślałem o obywatelach. Wiesz? Każde państwo podejmowało piekielnie trudną decyzję, nie ważne, czy wystawiało swoje wojska do walki czy kapitulowało. Może nie wyglądam, ale jestem świadom ogromnej odpowiedzialności, jaka ciąży na organach władz. Nie wiem, czy moja droga była słuszna. Po prostu wybrałem ludzkie życie zamiast niepodległości. To wszystko.



Myśl sobie, co chcesz. Możesz uważać mnie za aryjskiego debila, który merda ogonem na niemieckie charchanie. Poważnie. Nie da się wszystkim dogodzić, a już na pewno nie będę starał się, by akurat Ciebie uszczęśliwiać. Masz racje, jestem poddany Rzeszy. Co też nie zmienia faktu, że wciąż próbuję zapewnić mojemu państwu jakiś byt. Bez zbędnego rozlewu krwi.



Mathias Kohler, Królestwo Danii, podbity przez Rzeszę twór ludzkopodobny. Przestań patrzeć na mnie z takim politowaniem. Zwykle nie jestem na tyle poważny. Po prostu poruszyłeś temat, o którym nie chciałbym rozmawiać.



Tak, lubię ten mundur. Czarny, długi, z dwoma rzędami srebrnych guzików i elegancko obszytymi epoletami. Do tego odpowiednia czapeczka, skórzane oficerki i z aryjskim typem urody wyglądam jak urodzony nazista, nie? Wbrew pozorom ten uniform jest cholernie duński, a mnie wcale nie uśmiecha się wymachiwanie łapą na poziom ilości śniegu w Alpach. Nie wierzysz? Cóż. Może, jakbym wcisnął się w tradycyjny sweter albo założył zwykłą koszule?



Nie wiem, jakie zdanie właśnie sobie o mnie wyrobiłeś. Może to interesujące, ale niezbyt istotne. A wiesz, dlaczego? Spotkaliśmy się w złych okolicznościach, nieodpowiednim czasie, nie przy tym temacie, co powinniśmy. Chodź ze mną na piwo. Zagrajmy w karty. Zapalmy papierosa w zadymionej knajpie przy akompaniamencie kiepskiej kapeli. Poklepmy karczmienne dziewki po tyłkach, gwiżdżąc o następne kufle.



Ah, jeśli o to pytasz, to owszem. Haha- Pewien Norweg zawsze był dla mnie bardzo ważny. Jak się nazywa? Askel. Askel Larsen. Jest mi jak brat, chociaż prędzej dostanę od niego po łbie, niż okaże mi jakiekolwiek pozytywne uczucia. To cyniczna, prześmiewcza, kąśliwa kupka lodu, a przy tym jedna z niewielu osób, które naprawdę chcę chronić. To samo tyczy się Islandii. Kojarzysz go? Znacznie niższy ode mnie, wątłej budowy chłopak o białych włosach. Jest jak jeden z podopiecznych, chociaż nie przebywa pod moim protektoratem. Z kolei Szwecji życzę wszystkiego najgorszego. Ze swojej ręki. Byłoby niezmiernie szkoda, gdyby zaciupała go Rzesza, bo naprawdę... za kawał nieprzyjemnej historii należą mu się porządne wciry. Podobno rodziny się nie wybiera, aczkolwiek to powiedzenie wcale nie podnosi na duchu. Los musi mieć beznadziejne poczucie humoru, wciskając mnie do jednego wora z tym zadufanym, sztywnym gburem. Z Finlandią dobrali się idealnie. Zaryzykuję stwierdzenie, że Mop i Pucyłódka Wikingów świetnie do siebie pasują. Jeden Estonia...- Ah. Nie ważne, hahah-



Do Indii nie dopłynąłeś, Kolumbie. Chciałbym odzyskać niepodległość i będę do tego dążyć. Acz jak powiedziałem, bez zbędnego rozlewu krwi. Dyplomacja, sabotaże, tak, by możliwie jak najlepiej chronić ludzi żyjących na moich terenach. Szczerze, brakuje mi starych czasów, gdy wszystkie problemy można było rozwiązać za pomocą topora. Kiedy to kwestia tylko tężyzny fizycznej i mięśni przeciągały szalę zwycięstwa.
Przynajmniej konsekwencje bezpośrednio ponosiły strony konfliktu, a nie masy niewinnych ludzi przez bomby, rakiety czy pociski artyleryjskie.



Guds hjælp, Folkets kærlighed, Danmarks styrke ! Coś jeszcze chcesz wiedzieć? Że Major Spojler przewidział to wszystko?
Hahah!
Wiedziałem.  

Spoiler:

*przypina czerwoną Wstążkę Zasługi za piękną i oryginalną kartę* Nie możemy wyjść z podziwu. Klap, klask, klap, klask. Gratulacje i jak najbardziej zasłużony akcept.